کد مطلب:312366 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:211
همسان پیامبر
در این روایت ارزنده از امام زین العابدین (ع) دو ویژگی برجسته برای اهل بیت و یاران ابا عبدالله الحسین (ع) بیان شده است. آنان در این دو ویژگی همچون پیامبر گرامی اسلام اند:
1- خداوند به دست خود (قدرت خود) جان شهیدان عاشورایی را باز می گیرد.
2- فرشتگان خدا صف در صف بر پیكر آنان نماز می گزارند.
مؤمنان پس از فرجام حیات دنیایی شان به سرای پایدار آخرت می شتابند و در این انتقال و جابه جایی، هر كدام به گونه ای قبض روح می شوند: جان برخی به دست ملائكه و فرستادگان گرفته می شود (نحل: 32 و 70)، جان گروهی را فرستادگان [1] خدا می گیرند (انعام: 61) و جان بعضی را خداوند باز می ستاند (زمر: 42).
پس از این مقدمه، اكنون به این روایت كه از زبان گویای رسول خداوند (ص) است نگاه كنیم تا شباهت اول را دریابیم:
فلما بلغت السماء الرابعة، نظرت الی ملك الموت فقال لی: یا محمد ما خلق الله خلقا الا أقبض روحه بیدی ما خلا انت و علی (ع) فان الله - جل جلاله - یقبض ارواحكما بقدرته [2] .
[ صفحه 237]
وقتی به آسمان چهارم رسیدم، به ملك الموت نگاه كردم. فرشته ی مرگ به من گفت: ای محمد، جان هر آفریده ای را كه خداوند خلق كرده من می گیرم؛ به جز تو و علی (ع). خداوند روح شما دو تن را با قدرت خویش می گیرد.
و نیز برای معلوم شدن همانندی دیگر اصحاب و اهل بیت امام حسین (ع) با رسول خدا (ص) (نماز فرشتگان) در این روایت امام باقر (ع) تدبر كنیم:
لما قبض النبی (ص) صلت علیه الملائكة و المهاجرون و الانصار فوجا فوجا [3] .
وقتی پیامبر (ص) رحلت كرد، فرشتگان و مهاجران و انصار، گروه گروه بر آن حضرت نماز گزاردند.
از این ویژگی ها به روشنی استنباط می شود كه این مجاهدان كربلا و پارسایان وارسته تا چه اندازه از حیث مقام و مرتبه، نزدیك به رسول خدایند. آن «حبیب الله» كه «ثم دنی فتدلی فكان قاب قوسین او ادنی» [4] ، همه ی حجاب های بین خود و محبوب خویش را در نور دید و به آخرین درجه ی كمال انسانی راه یافت، سزاوار است كه در هنگامه ی مرگ، تنها و تنها محبوب حقیقی او جانش را به دست خویش بازستاند. و چه شگفت است كه شهیدان بی مانند عاشورا نیز به گفته ی امام سجاد (ع) در این ویژگی ها همانند خاتم پیامبران اند؛ گویا آنان نیز در پی رسول خدا (ص) پای بر ملكوت هستی نهاده اند و از تمامی حجاب های بازدارنده ی بین خود و خداوند گذر كرده اند و او نیز به هنگام شهادت با دستان ربوبی خود، جان آنان را می ستاند و فرشتگان صف در صف بر آنان نماز می خوانند.
[ صفحه 238]
1- خداوند به دست خود (قدرت خود) جان شهیدان عاشورایی را باز می گیرد.
2- فرشتگان خدا صف در صف بر پیكر آنان نماز می گزارند.
مؤمنان پس از فرجام حیات دنیایی شان به سرای پایدار آخرت می شتابند و در این انتقال و جابه جایی، هر كدام به گونه ای قبض روح می شوند: جان برخی به دست ملائكه و فرستادگان گرفته می شود (نحل: 32 و 70)، جان گروهی را فرستادگان [1] خدا می گیرند (انعام: 61) و جان بعضی را خداوند باز می ستاند (زمر: 42).
پس از این مقدمه، اكنون به این روایت كه از زبان گویای رسول خداوند (ص) است نگاه كنیم تا شباهت اول را دریابیم:
فلما بلغت السماء الرابعة، نظرت الی ملك الموت فقال لی: یا محمد ما خلق الله خلقا الا أقبض روحه بیدی ما خلا انت و علی (ع) فان الله - جل جلاله - یقبض ارواحكما بقدرته [2] .
[ صفحه 237]
وقتی به آسمان چهارم رسیدم، به ملك الموت نگاه كردم. فرشته ی مرگ به من گفت: ای محمد، جان هر آفریده ای را كه خداوند خلق كرده من می گیرم؛ به جز تو و علی (ع). خداوند روح شما دو تن را با قدرت خویش می گیرد.
و نیز برای معلوم شدن همانندی دیگر اصحاب و اهل بیت امام حسین (ع) با رسول خدا (ص) (نماز فرشتگان) در این روایت امام باقر (ع) تدبر كنیم:
لما قبض النبی (ص) صلت علیه الملائكة و المهاجرون و الانصار فوجا فوجا [3] .
وقتی پیامبر (ص) رحلت كرد، فرشتگان و مهاجران و انصار، گروه گروه بر آن حضرت نماز گزاردند.
از این ویژگی ها به روشنی استنباط می شود كه این مجاهدان كربلا و پارسایان وارسته تا چه اندازه از حیث مقام و مرتبه، نزدیك به رسول خدایند. آن «حبیب الله» كه «ثم دنی فتدلی فكان قاب قوسین او ادنی» [4] ، همه ی حجاب های بین خود و محبوب خویش را در نور دید و به آخرین درجه ی كمال انسانی راه یافت، سزاوار است كه در هنگامه ی مرگ، تنها و تنها محبوب حقیقی او جانش را به دست خویش بازستاند. و چه شگفت است كه شهیدان بی مانند عاشورا نیز به گفته ی امام سجاد (ع) در این ویژگی ها همانند خاتم پیامبران اند؛ گویا آنان نیز در پی رسول خدا (ص) پای بر ملكوت هستی نهاده اند و از تمامی حجاب های بازدارنده ی بین خود و خداوند گذر كرده اند و او نیز به هنگام شهادت با دستان ربوبی خود، جان آنان را می ستاند و فرشتگان صف در صف بر آنان نماز می خوانند.
[ صفحه 238]
[1] بحارالانوار، ج 18، ص 300.
[2] همان.
[3] الكافي، ج 1، ص 451.
[4] نجم: 8 و 9.